[netwerk beperking] #3 Direct aankaarten of afwachten?

We vinden het tijd om een nieuw thema in de groep te gooien. Deze vraag is weer voor pagans/heidenen met een handicap:

Als je naar een bijeenkomst of evenement gaat en je stelt de organisatie vragen over wat je nodig hebt om mee te kunnen doen, dan ga je dus direct met de billen bloot rondom je beperking. Niet iedereen vindt dat prettig. Want de ervaring leert dat men daardoor soms niet verder kan kijken dan je beperking (en jou als persoon dus niet meer los van je beperking kan zien). Daarom zullen sommigen ervoor kiezen om eerst de kat uit de boom kijken. Zodra het vertrouwder is geworden, wordt het makkelijker om aan te kaarten wat je nodig hebt. Anderen vinden het juist makkelijker om aan “vreemden” dingen te vragen dan in hun eigen vertrouwde groep.
Voor welke strategie(ën) kies jij? Heb je “de luxe” van een keuze of is jouw beperking zodanig dat je eigenlijk geen keuze hebt? En als je kunt kiezen, wat maakt dat je voor het een of voor het ander kiest?

We zijn heel benieuwd naar jullie ideeën, meningen en ervaringen!

Jochem & Soleil

Eén van mijn grootste punten is dat ik meerdere voedselintoleranties heb, met als gevolg dat ik zelden iets kan eten bij activiteiten waar voedsel gedeeld wordt. Bij paganistische en heidense evenementen is eten vaak een belangrijk deel van het samenzijn! Dus dat is vaak wel een probleem.

Als het eten & drinken van te voren aangekondigd wordt, dan neem ik meestal contact op om te vragen of er rekening kan worden gehouden met mijn dieet. Soms kan dat wel, soms kan dat niet.
Sowieso neem ik zelf altijd "reserve-eten" mee, want de ervaring leert dat mensen mijn dieetwensen soms niet begrijpen. Dan regelen ze met de beste bedoelingen van alles, maar kan ik het alsnog niet eten. (Een goed voorbeeld was de PFI Spring Gathering: de soep kon ik eten, er was ook apart brood, maar helaas kon ik geen van de beleg-opties eten. Ondanks dat dit van te voren goed doorgesproken was en de kok toegezegd had dat het geen enkel probleem was. Helaas toch wel, bleek.)

Door mijn voedselintoleranties vind ik activiteiten waarbij iedereen iets te eten meeneemt niet leuk. Dat kan ik namelijk allemaal toch niet eten. Dus dan is wat ik meeneem, het enige wat ik eten kan. (En dat wil ik dan liever niet met anderen delen, anders heb ik alsnog honger.)
Het idee dat je gezamenlijk voor een maaltijd zorgt, vind ik wél erg leuk. Als je er vooraf (dieet)richtlijnen bij geeft, dan kan iedereen gewoon mee eten.

Maar ik heb niet altijd zin (of de tijd, of de energie) om vooraf van alles te regelen. Dan ga ik ergens gewoon heen en zie ik wel. Als er samen gegeten wordt, dan heb ik mijn eigen noodvoorraad bij me. (En dan leg ik ter plekke vaak wel even uit waarom.)

Kortom, mijn strategie wisselt dus. Hoe is dat voor anderen?

Soleil heeft deze maand andere bezigheden en kan daarom niet reageren. Daarom zal ik zelf nog een andere ervaring delen.

Een tijd lang ben ik bevriend geweest met iemand die doof is. Ze was later in haar leven doof geworden. Ze kon dus goed spreken, omdat ze horend opgegroeid was. Maar mensen verstaan ging niet meer, want ze hoorde echt niets meer.
Mensen vroegen wel of ze dan niet kon spraakverstaan (liplezen). Dat kon ze erg goed! Maar feit is dat je ca. 25% van de letters van iemands lippen kunt lezen. Als je weet waar het gesprek over gaat, kun je nog ca. 25% uit de context halen. Dat betekent dat er dus ca. 50% puur gokwerk over blijft. Dat is dus stevig puzzelen, en dus heel erg vermoeiend...

Kortom, als wij ergens heen gingen, dan nam ze altijd een tolk Gebarentaal mee. Dat vroeg vaak even om een korte uitleg vooraf aan een bijeenkomst of activiteit. Maar het was altijd snel duidelijk en dankzij die tolk kon ze alles gewoon volgen. Zo kon ze dus volledig en volwaardig meedoen.

Die vriendin heeft geen keuze om wel of geen tolk mee te nemen. Zonder tolk kan ze domweg niet meedoen.

Dat zet me ook wel eens aan het dneken: aan de ene kant is het heel vervelend als je handicap zodanig is dat je altijd afhankelijk bent van hulpmiddelen of personen. Aan de andere kant is het wel zo duidelijk, voor jezelf en voor anderen. Je kunt dus niet "sjoemelen" of denken "ach, ik red het deze keer ook wel zelf". Die duidelijkheid mis ik bij mezelf wel eens, waardoor ik soms vaker en/of verder over mijn grenzen ga dan verstandig is...

Dit vind ik een hele lastige. Ik heb in het verleden geen goede ervaringen gehad met vragen om wat ik nodig heb.
Veel organisatoren vinden het sowieso al spannend en moeilijk om iets te organiseren. Het is niet hun beroep, ze zijn er niet voor opgeleid. Soms is het zelfs hun eerste keer. Als er dan iemand met een extra wensenlijstje komt, dan wordt het ze te veel.
Er is in het paganisme ook een overmatige behoefte om alles ergens buiten in de natuur te doen. Daar moeten dan vaak alle praktische zaken voor wijken.

Ik probeer dus vanuit de beschrijving zelf op te maken wat de omstandigheden zijn. Google de locatie, veel gebouwen hebben een website. Als daar uit blijkt dat het lastig wordt, dan blijf ik gewoon weg. In de praktijk ga ik dus vrijwel nergens naar toe.

Alleen als ik heel, heel graag mee wil doen, dan gok ik erop. Dat gebeurt eens in de zoveel jaar. En dan kan het vriezen of dooien. De organisatie kan bijvoorbeeld wel aankondigen dat er voldoende stoelen zijn, maar in de praktijk is er een stoelendans en moet je constant (laten) slepen.
Of zoals laatst, vinden het ritueel en een aantal workshops plaats op een strandje onder een dijk. Er is wel een trap, maar dat is een enorm eind omlopen.

Ik hoorde ook laatst van een bijeenkomst waar alles binnen het gebouw heel goed geregeld was. Maar het was mooi weer, dus ging men buiten zitten en viel iemand met een beperking alsnog buiten de boot.

Van te voren vragen naar alle details zou natuurlijk veel handiger zijn. Maar ik krijg dan al snel het gevoel dat ik lastig gevonden wordt.
En het is gewoon niet niet fijn om iets te horen te krijgen als: "Ja jammer, maar het is niet anders, dan kan je niet meedoen. Je kan zelf toch iets organiseren" Variaties van deze mantra heb ik net iets te vaak te horen gekregen.
Ik vraag dus niet meer.