[netwerk beperking] #13 Identiteit: wie ben ik?

Tijd voor een nieuw thema! Deze vraag is weer voor pagans/heidenen met een handicap.

Ieder mens heeft verschillende kanten of identiteiten. Iemand is een harde werker, een liefdevolle ouder, een waardeloze kaartlezer, consciëncieus, goedlachs, etc. Bij de ene persoon komt je ene kant meer naar voren, bij de andere persoon je andere identiteit, afhankelijk van jullie gedeelde interesses.
Maar als je een handicap of chronische ziekte hebt, ziet de maatschappij vaak eerst en vooral de beperking. Dat gaat regelmatig zover dat jij als mens niet eens meer gezien wordt, omdat men bij de beperking blijft hangen. Dit heeft natuurlijk gevolgen voor (de ontwikkeling van) je verschillende kanten of identiteiten, en ook voor hoe je je presenteert.
Hoe ga jij om met je mens-zijn en je handicap of chronische ziekte? Ben je eerst mens of eerst gehandicapt? Of bestaat dit naast elkaar? Maakt je beperking dat je je minder mens voelt? En kun je van jezelf houden, ondanks of dankzij je beperking?

We zijn heel benieuwd naar jullie ideeën, meningen en ervaringen!

Toen ik enkele jaren geleden een chronische aandoening kreeg, had dat vérgaande gevolgen voor mijn leven. Ik kon niet meer werken. Mijn hobbies moest ik stoppen. Ik kwam in de bijstand terecht. Vrienden vielen weg. Ik kreeg geldzorgen. Zelfs de meest basale dingen, zoals koken, boodschappen doen en schoonmaken, kon ik niet meer. Kortom, mijn wereld stortte in.
Die situatie had natuurlijk ook gevolgen voor hoe ik naar mezelf keek. Van een krachtige man in de bloei van zijn leven veranderde ik in een krakkemikkig wrak dat niets meer zelf kon. Een tijd lang was ik heel boos op de wereld, want ik vond dit zeer oneerlijk. Ook was ik intens verdrietig, om het verlies van het leven dat ik kende.

Na een aantal jaren bleek dat mijn aandoening chronisch is en dat ik niet bij het kleine percentage gelukkigen behoor, dat spontaan herstelt. Dat was opnieuw een grote klap, want toen realiseerde ik me pas dat ik hier de rest van mijn leven mee te maken heb.
Lange tijd heb ik me inderdaad minder mens gevoeld. Ik weet nog zo goed hoe het leven was voordat ik ziek werd! Ik besef dus heel goed wat ik allemaal mis, omdat het niet meer kan. Het blijft wrang dat mijn vader van bijna 80 meer energie heeft dan ik.

Heel langzaam heb ik geleerd dat mijn beperkingen los staan van mijzelf. Mijn beperkingen hebben een zeer grote impact op mijn leven, en dus ook op mijzelf. Maar in de loop der tijd is er ruimte gekomen voor mijzelf, naast mijn beperkingen.
Inmiddels voel ik me weer evenveel mens als ieder ander. Mijn gezondheid is niet veranderd, dus ik ben nog steeds stevig beperkt. Maar ik heb geleerd om te leven binnen de grenzen van wat ik kan, deels door mijn verwachtingen aan te passen en deels dankzij hulpmiddelen. Ook heb ik andere hobbies gevonden die ik wél kan doen. (Lezen kan ik bijvoorbeeld niet meer, maar breien wel [Smile]

)

Zeker kan ik van mezelf houden! In mijn geval vooral ondanks mijn beperkingen en ook dankzij hoe ik ermee om weet te gaan. Daar ben ik trots op.